انسداد کبیر، مقابل انسداد صغیر و به معنای انسداد باب علم و علمی نسبت به بیشتر احکام است که یا موجب خروج از دین در صورت به کارگیری اصول نافیه و یا موجب عسر و حرج (در صورت احتیاط تام) می‌گردد.
در باره فرق بین انسداد کبیر و صغیر، گفته‌اند: اگر نتیجه مقدمات انسداد، حجیت مطلق ظن باشد چه بر مبنای کشف و چه بر مبنای حکومت به آن انسداد کبیر می‌گویند؛ اما اگر نتیجه انسداد، حجیت ظن خاص یا اماره مخصوص و یا حجیت ظن مطلق در یک جهت خاص از جهات چهارگانه مربوط به روایت (صدور روایت، جهت صدور روایت، ظهور روایت، و حجیت ظهور روایت) باشد، آن را انسداد صغیر می‌نامند.
